De tweede manche van het Belgisch kampioenschap streetfishing vond plaats in het charmante Waalse dorpje Bernissart.
Meedoen aan een Belgisch kampioenschap is voor velen vissen met de broek op de knieen. Schrik om op zijn bek te gaan!
Zelf ben ik al herhaaldere keren gevallen, waaronder zelfs al eens in de Leuvense vaart. En zondag was niet anders. Los achterover op een schuin stuk beton. Gelukkig met alleen morele schade als gevolg.
Voorafgaand aan de wedstrijd was ik drie keer gaan voorvissen. Tijdens die sessies had ik het geluk een prachtige baars van 42 cm te vangen.
Dat gaf vertrouwen: tussen de duizenden mini-visjes zwommen zeker ook enkele mooie exemplaren rond. De omstandigheden waren ideaal, maar al snel bleek dat de meeste vis geconcentreerd zat op één specifieke plek. In de namiddag stormde dan ook bijna iedereen die richting uit. Ik had mijn rollator meegebracht, een praktische keuze waardoor ik niets hoefde te dragen.
Dat gaf me rust en vrijheid om op mijn eigen tempo te Mijn strategie was duidelijk: een stuk kanaal zoeken waar weinig op werd voorgevist, zodat ik met 18 gram tungsten (Lupa Gear) verre worpen kon maken om zo een zo groot mogelijk deel van het water af te vissen. Telkens proberen mijn kaart te vullen en daarna ook nog enkele grote exemplaren proberen te vangen.
In de voormiddag was God alweer aan mijn kant. De laatste minuten een snoekbaarsje van 25 cm. Samen met een al goed gevulde kaart goed voor een 1. In de namiddag was hij in een iets mindere bui, een grote baars wordt gelost in de laatste minuten. Maar toch nog goed voor een 5. Genoeg punten voor een podiumplaats de dag zelf en om de titel van Belgisch Kampioen Streetfishing binnen te halen: Victory!
Wat de dag extra bijzonder maakte, was de hartelijkheid van de organisatie en deelnemers. De sfeer was gemoedelijk, vriendschappelijk en sportief. Kortom niets dan lof. De kans is klein dat deze titel ooit verlengd wordt. De meesten zijn jonger, knapper en kunnen ook allemaal een visje vangen. Maar ik daag iedereen uit om volgend jaar ook zijn broek af te steken! Een prachtige dag, een geslaagde manche en een onvergetelijk avontuur.
En omdat mijn kleinkinderen mij niet opa, bompa maar Yoda noemen: “Niet de drukte volgen, je moet je eigen pad vissen, wijs dat is.”
