In deel 1 zijn we op een probleem gestoten: stroef draaien onder belasting. Je wordt het snel gewoon, maar dit kunnen we niet zo laten: we moeten eens vanbinnen kijken.
Gadver, Torx schroeven! 2 Verschillende maten nog wel, hoe durven ze?!
Maar we gaan het door de vingers zien. Torx is gewoon het beste systeem, en het zit er al jarenlang aan te komen. Eerst in auto’s en motoren, ook al in electronica,… We moeten mee met onze tijd. En we moeten ook even zoeken naar de juiste schroevendraaiers. Maar die hebben we gelukkig, van de andere hobby.
Interessant detail: de zwengel is afgedicht met weer zo’n rubber miniatuurdichting. Prachtig om te zien!
Maar … … de nieuwe stijl van zwengel schroeft in, er is geen schroef meer langs de andere kant. Dat is een beter systeem, maar hoe werkt dat dan voor de linkshandigen? Die draaien de zwengel toch continu los dan? Hoe kunnen linkshandigen überhaupt overleven, laat staan voortplanten?
Het antwoord is: de enginerds van Shimano zijn heel clever, en ze zetten 2 soorten schroefdraden op 1 as. Van dezelfde diameter zelfs, maar linkse en rechtse schroefdraad.
Verder met de teardown. Beschermkapje er af, en 2 dingen vallen op:
- Chinesium kwaliteit van schroeven, bah! Dit ding is niet gemaakt om regelmatig onderhouden te worden.
- Onder het sierkapje zitten standaard kruiskopschroeven! Wat nu, Shimano? Die Torxen waren maar voor de show dan?
We doen voort en proberen niet te zagen. De rotor moet ook los, ook met Chinesium kwaliteit schroefjes. En die 12mm moer is linkse schroefdraad. Dat staat wel aangegeven: UNSCREW met een pijltje naar rechts.
Die rotor draait trouwens niet geheel concentrisch rond het huis. De rotor is ook spuitgegoten plastic, en een gegoten plastic stuk krimpt nu eenmaal niet gelijkmatig. Dus als je langs achter op de molen kijkt tijdens het draaien, zie het er een beetje uit als een ronddraaiend ei. Ook normal, en een gevolg van de gebruikte materialen. Daarbij, niemand kijkt langs achter op de molen als hij aan het vissen is.
De behuizing splitst op nogal een rare manier, de molenvoet is niet gedeeld. Maar het spel ligt open, en we kunnen binnen kijken. Wat zien we?
- De afdichting gebeurt door een randje van olie op de naad. Dat is een gekende truc, maar niet echt high-tech.
- Nog geanodiseerde aluminium asjes! Min of meer alles is aluminium en plastic. Licht en goedkoop. Plastic tandwielen voor het op en neer gaan van de spoel, niks mis mee.
- Lithiumvet op de tandwielen. Een kleine hoeveelheid.
- Dit is de clou van heel de zaak: het kroontandwiel is geanodiseerd aluminium! Dat is licht, en aan de oppervlakte hard genoeg, maar dat werkt niet goed in combinatie met een messing tandwiel en lithiumvet, dat geeft gewoon teveel wrijving onder belasting.
Zo ziet het doekje eruit waar het lithiumvet is mee afgeveegd. Die donkerblauwe kleur is waarschijnlijk afgeschraapt aluminiumoxide, bewijs dat de combinatie niet werkt.
Lithiumvet er uit, zwart grafietvet aan het kroontandwiel. Grafietplaatjes blijven schuiven onder hoge druk.
Al ooit zo’n dichting gezien? Halvemaanvormig. Dat komt er van als je een molenhuis op zo’n rare manier splitst. Gelukkig blijft de dichting plakken in het vet, en gaat de behuizing terug mooi dicht. Het voelt trouwens niet aan alsof er veel glasvezel in het plastic zit, maar de molenvoet is wel heel stijf.
Onder het afdekkapje komen de asjes gewoon door de behuizing heen! Naast die schroef zit zelfs een gat. Waarom worden alle andere gaten dan netjes afgedicht, als het hier gewoon open is? Laat ons hopen dat de dikke klodder vet al het vuil opvangt.
Alles gaat terug in mekaar, maar wat hebben we nu gezien?
Veel plastic, veel aluminium. Geen dure materialen, ook geen stukken die een duur proces vereisen. Slechte schroeven, bedenkelijke gietstukken. Heel het achterstuk lijkt op dat van een molentje van 60 of 70€.
Dit is heel normaal, en een sign of the times. Alle consumentengoederen worden goedkoper en goedkoper gemaakt. En dat is logisch: materialen worden duurder, en engineering wordt goedkoper. Dus moderne apparaten zijn zeer hard ge-engineered en uitgekiend om met zo goedkoop mogelijke materialen toch nog goed te functioneren … … voor een korte tijd. Een leven lang meegaan en onderhouden en hersteld kunnen worden, is er niet meer bij. Gewoon wegsmijten en een nieuwe kopen.
Einde van de preek, terug naar onze test. Het grafietvet is een wondermiddel, en de molen draait nu wel soepel onder belasting. Of het 100% hetzelfde is als een molen met stalen en messing tandwielen, is moeilijk te zeggen, maar het zal in ieder geval heel, heel dicht in de buurt komen. Met het grafietvet is de enige weerstand bijna het rollen van de lijn.
Maar waar gaat dit naartoe? Shimano is marktleider, en al de engineering die ze gebruikt hebben om een molen goedkoop te maken, is snel afgekeken. Zijn alle molens binnenkort plastic en van wegwerpkwaliteit? Wat gaat deze molen doen na 300 gebruiksuren?
Samenvattend: de 2017 Stradic is ultra licht, de slip is super, de klep werkt gewoonweg subliem, alles ligt goed in de hand. Alleen zal hij stroef draaien onder belasting, tot je het vet verandert.
Als er interesse voor is, gaat het beugelmechanisme ook nog wel eens open, tegen dat het tijd is voor onderhoud. En als we binnen een jaar nog volgers hebben, zullen we eens kijken hoe deze molen er voor staat na de standaard 300 gebruiksuren.
Mooi verwoord en bevestigd wat ik laatste jaren ook opgemerkt heb dat een UL gewicht voor een molen niet altijd de beste resultaten oplevert. Ik ga bij vervanging van een molen ook over op iets zwaarder molens ( gewichtsklasse ) die binnenin ook robuuster uitgevoerd zijn dat de UL molens . Deze kosten rond de prijsklasse van de UL modellen maar zullen normaal gesproken niet op zijn na 300 u visplezier . En we blijven het graag lezen je ervaringen hoor 😉